IK-werk aan mezelf: tips voor meer vitaliteit in een moeilijke periode
Geplaatst op 8 januari 2024 door Petra van Reek
Het leed dat een stenose heet
Zoals je misschien al op Linkedin hebt gelezen waren de afgelopen 1,5 jaar behoorlijk pittig voor me. Ik zat letterlijk in de knoop. Een stenose en hernia in mijn nek zorgden voor een zenuwbeknelling waardoor ik veel pijn had. Aanvankelijk had ik vooral pijn in mijn nek, maar al gauw straalde de pijn uit naar mijn rechterschouderblad, arm en vingers. Ik nam een goede manueel therapeut in de arm. Hij kon wel zorgen voor tijdelijke pijnverlichting, maar de oorzaak van de pijn helaas niet wegnemen. Na een aantal maanden manuele therapie heb ik me laten doorverwijzen naar een neurochirurg, want de pijn werd helaas alleen maar erger. De eerste neurochirurg wilde op basis van een MRI wel opereren. Hij stelde een standaardoperatie voor hernia's voor. Hierbij wordt de tussenwervelschijf verwijderd om ruimte te kunnen maken voor de beknelde zenuw. De twee wervels waar de tussenwervelschijf tussen zit worden vervolgens vastgezet met een cage (een soort kooitje). Slik. Dat vond ik best pittig klinken, dus ik besloot hier nog even over na te denken. Dat nadenken werd googelen omdat ik me wilde verdiepen in de operatie, ervaringen en mogelijk complicaties etc.
Zo kwam ik op het spoor van een neurochirurg in Groningen. Hij heeft veel ervaring met endoscopische operaties (kijkoperaties) aan de wervelkolom. Deze techniek is veel minder invasief, waardoor je sneller herstelt én de tussenwervel bespaard blijft. Dat klonk mij als muziek in de oren, maar er was wel een lange wachttijd omdat hij de enige neurochirurg in Nederland is (in een regulier ziekenhuis) die dit soort operaties aan de nek doet. Lang verhaal kort: ik heb een afspraak met hem gemaakt en gelukkig vond hij mij 'slecht genoeg' om te opereren. In de folders die ik meekreeg ter voorbereiding op de ingreep vond ik inspiratie. Roken en drinken deed ik niet, maar door de pijn was ik wel meer gaan 'troosteten'. En sporten deed ik wel één of twee keer in de week, maar ik bewoog zeker geen uur per dag. 
Bron: website Martini Ziekenhuis
Ik besloot dat ik zo fit mogelijk de operatie in wilde gaan om mijn herstel te bespoedigen. Dus ging ik elke dag bewegen, minstens een uur. Fietsen kon ik al een tijd niet meer, dus ging ik wandelen. Elke dag een uur. En thuis deed ik wat lichte online groepslesjes, zoals Bodybalance. En het hielp! Ik werd fitter, zowel fysiek als mentaal, en ik had minder pijn. Even dacht ik nog dat de operatie niet meer nodig was, maar dat bleek een te optimistische gedachte. Van een paar avonturen op mijn sup moest ik dagen bijkomen. De neurochirurg bevestigde op de operatietafel nog dat de operatie echt nodig was, omdat stenosen alleen maar erger worden als je er niks aan doet. Ik moest er dus echt aan geloven.
Het herstel
Na de ingreep had ik méér pijn dan daarvoor. En niet zo'n beetje ook. Mijn arm voelde alsof hij werd afgekneld door een strak aangetrokken riem. Ik baalde als een stekker en was bang. Had ik me dan toch niet moeten laten opereren? Wat als het zo zou blijven? Zo zou ik nooit meer kunnen werken. Ik piekerde me suf en wist dat dit me niet zou helpen. Ik besloot tools in te zetten die ik ook mijn coachees en deelnemers in trainingen aanreik. Ik accepteerde de situatie zoals hij was en liet al mijn gevoelens en gedachtes toe. Vanuit zelfcompassie vroeg ik mezelf wat ik nodig had. Ik, met mijn aversie tegen pillen, snakte naar pijnstilling. Ik gunde mezelf dit, belde het ziekenhuis en kreeg direct een recept voor pijnstillers waar in Amerika veel ophef over is omdat ze zo verslavend zijn. Daarnaast mocht ik nog de maximale dosering Ibuprofen en Paracetamol slikken. En dat deed ik. De pijn was daardoor een stuk minder waardoor ik weer een beetje kon ontspannen. Na een paar dagen vroeg ik mezelf wéér wat ik nodig had voor mijn herstel. Naast beweging (elke dag wandelen, buiten of binnen op een mini-stepper) had ik behoefte aan wat positieve afleiding, iets waar ik rustig en blij van zou worden. Ik besloot het boek The Artist's Way van Julia Cameron te kopen om het beroemde 12 wekenprogramma te doen voor het herontdekken van je creatieve vuur. Nou, dat heb ik gevonden! Wát een inspirerend boek! Ik begon elke dag morning pages te schrijven om mijn hoofd leeg te maken en elke week artist dates (leuke/inspirerende uitjes met mezelf) te doen, twee basistools die in het boek worden aangereikt. Door dit programma ontdekte ik dat ik weer wilde gaan schilderen. Ik meldde me aan voor een korte online schildercursus bij Barteljee (aanrader!) en ik ontdekte dat dit hielp tegen de pijn. Het 12 wekenprogramma heb ik afgemaakt, soms met plezier, soms met tegenzin.
Vanmorgen vroeg mijn man wat dat programma me nou precies gebracht heeft. "Zo veel meer dan ik vooraf had verwacht", zei ik hem. Pijnverlichting, een uitlaatklep voor mijn gevoelens en gedachten, een dieper contact met mijn wensen en verlangens, tegenwicht aan mijn Innerlijke Criticus en Rampdenker, een hoop creatieve uitjes en uitspattingen, regie én inspiratie voor mijn werk. Dit programma is zó goed dat ik het dit jaar zelf wil gaan aanbieden voor groepen.
Op dit moment gaat het weer goed met me. Ik voel me vitaal en sterk, zowel fysiek als mentaal. Regelmatig voel ik nog wel zenuwpijn, maar dat moet uitdoven is mij gezegd en dat kan wel tot 2 jaar duren. Gelukkig heb ik geduld en weet ik nu hoe ik mezelf kan helpen.
Heb je iets aan dit artikel? Hier nog even de belangrijkste tips op een rij voor méér vitaliteit in een moeilijke periode:
- Blijf in beweging. Van te veel en te lang zitten kun je hernia's en andere ellende krijgen. Elke dag even wandelen doet wonderen voor je lijf en hoofd. Slecht weer? Ga op de loopband staan of haal een mini-stepper in huis (zoals ik) en kijk ondertussen je favoriete programma's.
- Wat je situatie ook is, accepteer deze. Sta je gevoelens en gedachten toe, stop ze niet weg. Normaliseer ze. En vraag jezelf dan wat je nodig hebt, hoe je jezelf in deze situatie kunt helpen. En wat anderen kunnen doen om jou te helpen. Je staat er niet alleen voor!
- Schrijf, elke dag het liefst 3 kantjes, 's morgens of 's avonds. Het helpt om je hoofd leeg te maken en meer zicht te krijgen op wat er in je leeft en wat je werkelijk wilt. Het geeft ook focus.
- Gun jezelf tijd om leuke dingen te doen, alleen, zodat je met niemand rekening hoeft te houden en helemaal kunt opladen.
- Vertel anderen over je voortgang en kijk naar je eigen aandeel daarin. Dat geeft het vertrouwen in je eigen (veer)kracht een enorme boost.
Reacties
Jeetje wat een heftig verhaal...........en hoe bijzonder dat ik dit lees terwijl ik zelf ook nekklachten met een beknelde zenuw heb. Ik hoop dat het zich bij mij sneller en zonder operatie oplost. Maar ik bewaar je nieuwsbrief voor je weet maar nooit. Sterkte met verder genezen!
Deel opties
Warning: sizeof(): Parameter must be an array or an object that implements Countable in /var/www/vhosts/ikwerkcoaching.nl/httpdocs/scripts/pages/blogItem.php on line 47
Plaats een reactie:
"Ik leer hardwerkende professionals hoe ze met meer ontspanning, energie en plezier kunnen (samen)werken en (hr-)managers hoe zij kunnen bijdragen aan de bevlogenheid en duurzame inzetbaarheid van hun medewerkers." 
